ÖPÜŞME

Victor Von Scheffel günümüzde artık önemini yitirmiş olan “Sâckingen Trompetçisi” adlı yapıtında kurnaz kedi Hidigeigei’ya şöyle seslenir: “İçimde çok düşünüp, tartmama karşın bir türlü çözemediğim bir problem var. İnsanlar niçin öpüşüyorlar? Bu kin değil, birbirlerini ısırmıyorlar, açlık da değil, birbirlerini yemiyorlar…”

Öpüşmenin kökeni ile ilgili birbiriyle çelişen çeşitli fikirler ileri sürülmüştür. Bazı düşünürlere göre öpüşme en eski tapınma biçimlerinden biridir: İnsanın yemek, içmek nefes almak gibi en doğal ihtiyaçlarını ağız yoluyla gidermesi, insanın ancak ağzı sayesinde yaşayabileceğinin kabul edilmesine yol açmıştır. Ayrıca nefes kesilmesi ölümle sonuçlandığından, yaşama gücünün gövdelerin bu bölümünde varolduğu inancı daha da kuvvetlenmiştir. Bu görünmez gücü insanlara veren ve tekrar alan ruhlardır. İlk insan hayvanlara, bitkilere, taşlara dudaklarıyla dokunarak bu ruhsal gücü onlara da aktarmak istemiştir. Sonraları bu jestin ruhlarla yakın ilişkileri olduğu kabul edilen kişiler tarafından (bunlar hekimler, rahipler, hükümdarlardır tekrarlandığı görülmüştür. Öpüşme giderek sevginin, arkadaşlığın ve aşkın sembolü olmuştur.